Σπήλαιο Κιλκίς

Το Σπήλαιο του Αγίου Γεωργίου βρίσκεται στους πρόποδες του Λόφου του Αγίου Γεωργίου του Κιλκίς και κατατάσσεται στα αξιολογότερα της Ελλάδας. Η επιφάνεια του είναι σχετικά μεγάλη και ξεπερνά τα 1.000 τετραγωνικά μέτρα και έχει δύο ορόφους. Η υγρασία του παραμένει σταθερή στο 95% και η θερμοκρασία του δεν ξεπερνά τους 15 με 17 βαθμούς Κελσίου. Αποτελείται από ασβεστολιθικά πετρώματα και χρονολογούνται 235 εκατομμύρια χρόνια πριν.

 

Η δημιουργία του σπηλαίου άρχισε όταν το νερό της βροχής κατάφερε να περάσει μέσα στα πετρώματα ελευθερώνοντας διοξείδιο του άνθρακα με αποτέλεσμα τη διάβρωση του πετρώματος από την όξινη δράση του. Έτσι με το νερό της βροχής ασβεστίτης εγκαθίσταται στο σπήλαιο, ο οποίος είναι βασικό υλικό των σχηματισμών του σπηλαίου. Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε γύρω στο 1925 από τον λατόμο Γεώργιο Παυλίδη (Μπουλασίκη) ο οποίος εργαζόταν και τυχαία βρέθηκε μπροστά στην είσοδο του σπηλαίου.

 

Η πρώτη χαρτογράφηση έγινε από την Άννα Πετροχείλου, το 1930, ενώ πολύ αργότερα το 1986, το σπήλαιο έγινε επισκέψιμο ύστερα από κατάλληλες εργασίες αξιοποίησης οι οποίες ξεκίνησαν το 1977.

Είναι ιδιαίτερης σπηλαιολογικής σημασίας καθώς εκεί που δεν υπάρχει ρεύμα αέρος δημιουργούνται μοναδικά στο είδος τους πέτρινα κοράλλια, σταλακτιτικός και σταλαγμιτικός διάκοσμος στους τοίχους, στις οροφές και στα δάπεδα λόγω του τινάγματος και σκορπίσματος των σταγόνων του νερού που πέφτει στο έδαφος. Έτσι σχηματίζονται εκτός των άλλων και αρκετές ενδιαφέρουσες μορφές ονομαζόμενες με φαντασία «Ρινόκερος», «Φίδι», «Καλόγερος», «Φλαμίνγκο». Επιπρόσθετα, οι επισκέψιμοι θάλαμοι είναι έξι και είναι ιδιαίτερα ευρύχωροι. Εντός του σπηλαίου βρέθηκε μια πλούσια συλλογή απολιθωμένων οστών ζώων αυτό υποδηλώνει την ζωή στο σπήλαιο της στικτή ύαινα των σπηλαίων, της αλεπούς (Vulpes vulpes), της νυφίτσας Mustela putorius robusta), των ιππίδων (Equus hydruntinus και E. caballus cf. germanicus), των βοοειδών (Bos primigenius), των ελαφοειδών (Cervus elaphus), καθώς και των μικροθηλαστικών (τρωκτικά – rodentia, εντομοφάγα – Insectivora και χειρόπτερα – Chiroptera, νυχτερίδες). Ουσιαστικά το σπήλαιο αποτελούσε φωλιά των υαινών και αυτό φαίνεται από την ύπαρξη οστών νεαρών ατόμων, τα υπόλοιπα ζώα κυρίως τα φυτοφάγα μεταφέρονταν εκεί ως τροφή ή απλά παγιδεύονταν και πέθαιναν στο σπήλαιο.